Update | Wat heb ik nou eigenlijk?!

Dit is waar ik last van heb;

-Burn-out

-Dyslexie

-Hoogsensetief

-Pds (prikkelbare darm syndroom) 

Bij het eerste punt kunnen veel mensen zich wel iets bij voorstellen. Ook over het laatste punt heb ik het wel eens gehad, het prikkelbare darmsyndroom. Wat al deze vier dingen gemeen hebben is dat ze onzichtbaar zijn. Wat dyslexie is weten de meeste mensen ook wel. Maar de meeste mensen denken dat je dan moeite hebt met spellen, taal en lezen maar dat is helemaal niet zo. Dyslexie voor mij is vooral moeite hebben met leren, automatiseren en onthouden waardoor school in het algemeen erg lastig is. Wat niemand verwacht is dat ik het meest last van mijn dyslexie heb bij het vak muziek. 

Stap 1 van mijn beperkingen is het zelf accepteren dat je het hebt. Dit is erg lastig voor mij. Ik vergelijk mezelf namelijk met een gewoon 'normaal' kind van mijn leeftijd. Maar eigenlijk mag ik dat helemaal niet doen. Ik ben namelijk niet normaal. Ik moet accepteren dat ik niet normaal ben. Maar omdat ik vroeger wel heb ervaren dat ik alles kon doen, is het moeilijk te begrijpen dat dat nu niet meer kan. 

Ik vergelijk het met iemand die een ongeluk heeft gehad en nu in een rolstoel is beland. Deze persoon kon vroeger gewoon sporten en lopen. Maar nu niet meer. Deze persoon moet leren en accepteren dat hij dat nu niet meer kan. Voor mij is dan ook nog het geval dat de omgeving het niet begrijpt of accepteert. Vrienden, familie en hulpverleners proberen je uit de rolstoel te krijgen en je te laten lopen, hoewel jij dat helemaal niet kan. Welke therapieën je ook volgt. Die benen blijven gevoelloos en zullen altijd in de rolstoel blijven. 

Ik vergelijk mezelf dus met een 'normale' 17 jarige maar mijn omgeving doet dat ook. Ik kan niet zomaar een middagje gaan winkelen in Amsterdam. Daar komt heel wat stress en hulp bij kijken. Zomaar een dagje Amsterdam zit voor mij vol obstakels, hoe onschuldig het ook lijkt. Andere mensen zien dat niet aan me, mijn ziekte is onzichtbaar, maar in m'n hoofd is het een chaos. Mensen zouden mij moeten behandelen als een gehandicapte die begeleiding en aanpassingen nodig heeft. Eigenlijk heb ik geen idee of er mensen uit mijn omgeving dit lezen. Maar ik ben al een tijdje aan het zoeken naar een manier hoe ik dit duidelijk kan maken. Het liefst zou ik willen dat mensen heel eventjes konden voelen wat ik voelde. Maar dat kan niet. Ik moet op een andere manier duidelijk maken wat ik heb. Misschien een Powerpoint in de klas? Maar daar zitten ook zo z'n voor en nadelen aan. Nog even verder brainstormen over hoe ik zo'n groot mogelijke groep uit mijn omgeving dit kan vertellen. Alle ideen zijn welkom :) 

Liefs, 

Anne

P.s. Hebben jullie al gezien dat ik, samen met een vriendin, een tweede blog ben begonnen?