Persoonlijk | Een eerste indruk zonder waarde

Een eerste indruk achterlaten is altijd spannend. Je ziet de ogen van mensen je van top tot teen bestuderen en ook jij zelf trekt conclusies door het zien van het uiterlijk van de ander. Het is een soort van eerste stempel die je krijgt opgedrukt. Vaak vervagen die stempels en kan je, als je die persoon beter kent, erom lachen. Dan ben ik altijd nieuwsgierig naar de eerste gedachten van de ander en vraag ik er ook naar. Het opvallende is dat mensen mij vaak verlegen, stil er rustig inschatten, hoewel ik dat zelf helemaal niet heb.

Vroeger was ik soieso helemaal niet rustig en verlegen. In tegendeel, ik moest erop letten dat ik niet te brutaal werd. Sinds ik mijn buikpijn heb is dat allemaal veranderd en kan ik me er ook wel iets bij voorstellen dat mensen mijn stil vinden. Ik ben namelijk zo in mezelf bezig met de pijn die ik heb. Ik moet er zelf mee dealen. In mijn hoofd en lichaam is het dan ook een chaos. Heel anders dan dat de buitenkant ziet. Pas na een paar uur met de groep mensen te zijn, voel ik me op me gemak en weet ik hoe ik moet dealen met mijn ziekte in de situatie op dat moment. Dan ga ik meer praten.
Ook met een grotere groep zal ik niet zo snel zeggen wat ik denk. Hoewel ik een op een juist weer heel veel kan praten.

Ik zou zo graag willen dat mijn ziekte zichtbaar was. Dan hadden mensen gewoon ineen keer kunnen zien dat het niet goed met me gaat en kan er ook beter rekening mee gehouden worden. Als iemand met een gebroken been bij gym aan komt dan is dat meteen duidelijk: die doet niet mee. Maar bij mijn ziekte is dat moeilijker. De eerste indruk is dan al snel dat ik me aanstel. Als mijn ziekte zichtbaar was dan zal onbegrip een stuk minder zijn. Bij familie, vrienden en in de klas in het dan gewoon duidelijk. Nu moet ik zo vaak een verklaring afleggen over hoe ik me voel en waarom ik daar dan zo weinig mee kan doen. Ik ga nu dus bijvoorbeeld met moeite eerste twee uur naar school. (Ik kies expres voor de ochtend omdat het dan relatief beter gaat) Laatst vroeg een docent of ik niet toch voor een keer een uitzondering kon maken voor een toets. 'of ik het 7de uur naar school wilde komen'. Hier heb ik me zo aan geirriteert. Net alsof ik zelf kan kiezen wanneer ik me goed voel. Net alsof ik de docent plaag door te vragen of ik de toets in de ochtend kan maken.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat we, zelfs de mensen die dicht bij staan, helemaal niet zo goed kennen als we denken en dat die eerste indruk helemaal niet zo veel waarde heeft.


Liefs Anne